Het begraven woord
Woorden klampen zich verloren en angstig aan elkaar
terwijl het zuivere verhaal de stilte draagt, verbindt
Waarin geen getallen, geen verband, geen gevaar
Het levenslot zichzelf ontdekt en vrijheid wordt bemind
En zo vlijden zich onze jaren in groen landschap neer
Waar de holle bomen en het vee in de malse wei
Nu slechts de echo zijn, meer uitgedroogd weleer
Liefdevolle hoop op morgen waren toen nabij
De moedergrond waardoor ik een vorm kreeg
Jij voedde hem moedig met doorleefde traan
Zo mijn zucht naar uitslaande vleugels alles ontsteeg
Ons eeuwige verbond omvatte onnavolgbare waan
Onuitgesproken wisten we:
Ooit valt het licht ongrijpbaar weg achter die verre horizon
Waar woordeloze verhalen dwarrelen in de tijd
Ver weg van kou, grauwheid en niets dat kon
Van mensen, eindeloze rechten en scherpte bevrijd
Voldoening vond ik in avontuur van alle verre landen
Wetend dat we samen eeuwig zullen rusten
Ons graf dat opgegane familieleden kort bemanden
En we de lucht op dat kerkhof indachtig kusten
De kleiner wordende cirkel onder onze voeten gloort
De voorspelde stille duisternis sluipt naderbij
Jij ging mij voor, ik kom eraan, behoud mijn woord
Pas dan zal echt alles zwijgen en zijn we vrij